маму Люцыяну Марцінюку. Калі ў яго запыталі адзін раз — „Ты хто?“ Савось адказаў — „Ніхто“. — Чаго табе тут? — „Нічога“. Гэта вельмі сымптоматычна для Кузьмы Чорнага, які зьнізіўся ў сьвет ценяў і змроку, дзе ганяецца за зданнымі, марнымі, пароджанымі зьвіхнутым уражаньнем істотамі.
Ніхто і нічога! Зацягнутыя цёмным валем нявыразныя мясьціны, дзе адбываецца гэткая-ж нявыразная чыннасьць аўтарскіх асобаў, павяваюць холадам на чытача. У чым тут рэч? Адкуль пісьменьнік дастаў усіх гэтык Савосяў, Надзяў, Маняў, якіх не знайсьці і днём з агнём? Ці па крайняй меры тыпаў поўвымершых. Дзікіх, драпежных, крывасмагных, як вампіры. Куды яго зацягнула нястрыманая фантазія творчых шуканьняў? Ці можа гэта знарочысты вопыт паглыбленае псыхолёгічнасьці? Удубальтованая, ды разам змодэрнізованая андрэеўшчына? Як-ні-як, а даводзіцца апасацца, што Кузьма Чорны, міжвольна апраўдваючы зьмест сваго псэўдоніму, сышоў з правідловага шляху і загразае ў балоце містычнае трасяніны. Перад ім пагасаюць праменьні сьвятла, і толькі ўсё, што над шэрасьцю, зьліваецца ў жаўцізну. Жоўтая пляцоўка, жоўтае плацьце, жоўтыя лісты… „А жоўты колер люблю!“ — кажа ён вуснамі аднае асобы з апавяданьня. Сугучнасьць шэрага і жоўтага… фону, на якім мільгаюць цені: „Ён (Савось), як цень, прайшоў упоперак вуліцу і схаваўся. Прайшоў, як цень… Дык гэта-ж ты і ёсьць апошні цень“.
