надышла вайна, сыноў пацягнулі на вайну, войскам здратавалі поле. У яго нутры раскалыхаліся трывожныя думкі:
|
Паны галаву гатовы скруціць нам… |
Гэтыя радкі выразна і маляўніча акрасьляюць сабою той роспачны стан сялянскага жыцьця, які ставіў беларускага селяніна на парозе роспачы. У чым шукаць выйсьця, куды накіраваць думкі? І вось збавеньне: асеньнім вечарам вяртаецца з войска Мікітаў сын. Ён бацьком прыносіць вестку аб загубе яго дваіх братоў і разам з гэтым кажа аб тым, хто яго перасьцярог ад загубы.
То быў — Ленін! Сын угаварвае бацьку, каб ён шанаваў Леніна.
|
Мікіта тварам к сьценцы |
Далей аўтар малюе нам нясупынны рост ленінскага ўплыву на сялянства, прызнаньне апошнім Леніна сваім правадыром і збаўцам. Дзякуючы Леніну,
|
У блакітных вёсках-сёлах |
