Старонка:Угрунь (1927).pdf/70

ОЙ, НАПЭЎНА, ЗА ВІШНЁВЫМ…

За садочкам, за вішнёвым,
ой, напэўна, за вішнёвым
у сарочцы каляровай, —

там каханы мой чакае,
ой, напэўна, ўжо чакае
і трывожна выглядае.

Як ў верасень лісточкі,
ой, напэўна, як лісточкі,
пахмурнелі яго вочкі.

Сэрца мусіць зазлавала
ой, напэўна, зазлавала,
з-за даліны гнеў пазвала.

Але зараз, праз хвілінку,
ой, напэўна, праз хвілінку
стрэне ён сваю дзяўчынку.