Гэта старонка не была вычытаная
Бывае нявесела
стане часамі,
гул праглыне,
як увосень багна.
Голаву зьвесіць,
(бо сэрца ня камень),
а працы ня кіне
рабочы юнак.
— Таварыш, даволі!
Змарыліся рукі!
Хвіліну, чакай,
Неастынуць агні!
Хай сьцішыцца грукат,
як вецер у полі,
машыну стрымай,
— адпачні!
Машына ня грудзі
Нязморыцца ў працы,
колы ня рукі
ня будуць слабець.
Вечнасьцю будзе
пералівацца
гоманам гулкім
машыны разьбег.
