Гэта старонка не была вычытаная
∗
∗ ∗ |
Родны мой горад,
пуцінай асфальту
люблю пасваволіць,
бывае налёт…
А ў полі вазёры,
ў вазёрах крыштальных
буйныя кроплі
народных сьлёз.
— Чаму? Я ня знаю,
як ветліва гляне
сонейка тканае
ў вей-харастве, —
Я ўспамінаю:
песьню й паданьне,
возера й замак, —
былы чорнацьвет.
Гнулі, ой гнулі
народную сілу
няволяй паганай
да жвіру-зямлі.
Прайшла! Прамінула!
Жыцьцё ўскаласіла
