Гэта старонка не была вычытаная
19
Вось часамі ўвечары, ў даўгія вечары,
аб мінулым хочацца думаць, гаварыць.
Сьцежкі палыновыя замучанай зямлі
кветкамі вясьнянымі зайгралі-зацьвілі.
Сёньня ня сустрэну я ні сьлёзаў, ні журбы, —
радасьць сонцам сьцелецца, шчасьце барацьбы.
Звонам разьліваецца, гоманам крыніц
залатая будучына — бронзавыя дні,
Вось часамі ўвечары, у змрочнай сіняве,
думанькі крыляцца ў замураваны сьвет.
