не магла доўга стаяць на нагах і прысела на памост. Міхалка не зводзіў з яе вачэй:
— І ў цябе нікога няма апроч брата?
— Не, — выгаварыла яна. — Я была ў прытулку, але бандыты спалілі. Там у нас было многа меншых і хворыя былі, то іх паўладжвалі, а я пайшла, бо ўсім месца не хапіла. Я-ж не такая ўжо малая…
Яна гаварыла, як зусім сталая. Такая яна была ў тыя дні, калі, пахаваўшы бацьку, даглядала хворага і раненага брата.
— А як забіралі твайго брата на вайну і як ён ішоў, то цябе адну пакінуў, ці яшчэ тата твой жыў? — запытаў Міхалка.
— Яго не забіралі, ён сам пайшоў і ўжо таты не было.
— Як-жа ён цябе адну кінуў?
— Трэба было ісці, дык і пакінуў.
— А каб ты зайшлася адна, з голаду, ці як?
— Не зайдуся. Ён мне растлумачыў, што яму трэба ісці і я яго пусціла. А ён гаварыў заўсёды праўду. Як была ў прытулку, то ён пісаў загадчыку, каб глядзелі мяне. І пісаў, што можа яшчэ праз колькі дзён прыедзе даведацца мяне. Я яго чакала. А можа і зусім вайна скора скончыцца. Я ўсё выходзіла глядзець на поезд — усё думала, што ён едзе.
Тварык яе засвяціўся — яна марыла аб спатканні з братам.
Міхалка холадна зірнуў на Ірынку, як-быццам яму было зайздросна, што яе трымаюць на руках. Ён ужо сам таго не заўважаў, што пачынаў любіць тую чарнату, што навісла над ім. Не ненавідзеў яе, а пачынаў любіць, і сам таго не бачыў. І гэта ўжо засланяла перад ім пакутнае аблічча Ірынкі Назарэўскай. І от, пакрысе, пачало высоў-
