— Кладзіся спаць хутчэй.
— З Іванавых двара ідзе пад нашу хату.
— Не пазнаць хто?
— На дварэ цёмна… Яшчэ два падышлі… У наш двор ідуць.
У гэты час ціха пастукалі ў дзверы.
— Адкрой, хазяін, — было сказана рускай мовай, але нават і дрэнны знаўца беларускай і рускай мовы заўважыў-бы, што не прывык той чалавек гаварыць па-руску.
— Хто там?
— Краснаармейцы. Паспаць дзе-небудзь да сонца, можа салома дзе ў вас ёсць.
— Саломы крыха ёсць. От я зараз адчыню, агонь толькі запалю.
— Ды, ладна, там агонь! Нашто той агонь. Мы і заходзіць у хату не будзем. Вядзі адразу ў салому, хазяін.
Чалавек вышаў на ганак і ўбачыў трох. Яму здалося падазроным, што яны не зусім у вайсковым адзенні. Толькі адзін быў у шынялі.
— Я вас завяду ў гумно.
І ён пайшоў паперадзе. Скрыпнулі дзверы, ён пераступіў падваротню і адразу-ж з глухім стогнам асеў каленьмі на зямлю.
— От табе і развёрсткі і дзезярціры. Ідзі цяпер, навядзі, хто развёрсткі даваць не хоча.
Свядомасць ужо канчалася і ён не мог выразна чуць гэтае фразы. Не для яго ўжо яна прагучэла. Яму здалося, што глотка пачала цягнуцца ў рот. Ён душыўся. У вачах пайшлі чырвоныя кругі, пасля яснасць стала ні то сіняй, ні то зусім белай. Але гэта ўжо ўсё было па той бок свядомасці. Так усё і скончылася.
Зося пачула з хаты, што вярнуўся ў сенцы бацька.
