— Буду мыць і дадому не пайду. Ідзіце самі, калі вам трэба пагаварыць з маім бацькам.
Скуратовічыха ніколі яшчэ не чула, каб з ёю так гаварыла парабчанка. Яна збянтэжылася і зірнула на Зосю. На дварэ ў гэты час загаварылі мацней. Скуратовічыха глянула ў сенцы, пайшла вышла. Зося пачула яе голас:
— Усялякая напасць на нас. Наш сын у Чырвонай арміі.
Зося вышла і глядзела, як чалавек у чорным фрэнчы стаяў перад Скуратовічам і як Скуратовічыха выцірала слёзы. Камісар сказаў:
— Я вас арыштую.
— Воля ваша, але я не вінаваты.
У Скуратовіча быў самы нявінны твар. У гэтую хвіліну і поза, і твар яго былі такія, як тады, калі ён вёз Кандрата Назарэўскага на кульгавым кані. Камісар зноў загаварыў:
— Вы ў воласці гаварылі таксама, што ў вас няма збожжа. І сказалі няпраўду.
— Праўду сказаў.
— Пабачым.
— Ну, хадзем, будзем шукаць, — сказаў нарэшце Скуратовіч. Давайце абыйдзем і абгледзім усё.
— Тут каго-небудзь няма чужога вам за сведку? Добра было-б, каб двух чалавек.
— Дзе я вам іх вазьму.
— Гэта дачка? — паказаў камісар на Зосю.
— Я тут служу.
— Сваячка, — падказала Скуратовічыха.
— Ну, усё адно, — узрадваўся камісар. — Пойдзем з намі. — Ідучы, ён разгаварыўся з ёю:
— Блізкая сваячка?
— Далёкая.
— Добра тут вам?
— Служу, — адказала яна.
