чай — то не. У нашай дзяржаве ўсё ў адну мэту ідзе.
— Падумай, можа астанешся, ты тут патрэбен, што я так буду патрэбнымі людзьмі раскідацца!
— Я добра падумаў даўно ўжо. Усё збіраўся табе сказаць.
— Чаму-ж не сказаў?
— Дождж за карк не ліў.
— Раптам паліў?
— Дачка-ж школу канчае.
Несцяровіч заўважыў, што Наўмыснік усюды гаворыць яму „ты“. Раней ён гаварыў і „ты“ і „вы“. Як быццам не адважваўся зусім перайсці на „ты“.
— То напісаць табе, значыцца, даведку?
Несцяровіч не зводзіў вачэй з Наўмысніка.
— Даведку.
— Якую-ж табе даведку? (Несцяровіч выцягнуў з кішэні карандаш.) Карандашом добра будзе? Карандаш хімічны.
— Лепш-бы чарнілам.
— Нічога, пасля машыністка перадрукуе. Дзе-ж ты бачыў, каб такую даведку даваць ад рукі пісаную?
— Праўда і гэта.
Наўмыснікаў твар свяціўся ўсімі адценнямі радасці. Несцяровіч пісаў, прыкусіўшы губу і гаварыў следам за пяром кожнае слова: „Дадзена гэта лепшаму ўдарніку пабудовы“…
— Ну, гавары, што далей пісаць?
— Былому батраку…
— Добра. Былому кулаку…
— Як гэта кулаку?
— А адкуль я ведаю, што ты батрак! Я-ж ніякіх фактаў пра гэта не маю.
Наўмыснік сядзеў белы, як палатно. Пасля ён паківаў галавой.
