— Глядзі яе, кармі, даглядай, як сваю.
— Братка ты мой! — адказаў каваль, ціснучы яму руку.
Вайсковец ускочыў на каня і рушыў у дарогу. За ім паімчалася дзесяць конных чырвонаармейцаў. Ярмалінскага павялі. Каваль увайшоў у хату і глянуў на печ за комін.
— Ну, абагрэлася? — запытаў ён.
— Горача, — пачуўся з-за коміна звонкі дзіцячы голас.
— То злезь. Малака выпі. Як цябе зваць?
— Ірынка.
— А, Ірынка, Ірынка, бач ты.
Ірынка злезла з печы і пайшла да стала ёсці малако. На ёй быў мініятурны салдацкі шынялёк, валасы падстрыжаны да вушэй. Яна з‘ела малако і падзякавала. Каваліха глядзела на яе і смяялася:
— Які зграбны салдацік.
Увайшоў чырвонаармеец і паклаў на стол хлеб:
— Еш, Ірынка.
— Што вы, — не вытрымала каваліха, — яна разам з намі будзе есці.
Чырвонаармеец падышоў да Ірынкі і пачаў кудлачыць яе валасы.
— Не чапай!
І Ірынка залілася рогатам.
Чырвонаармец пайшоў на дарогу змяніць варту, а Ірынка абедала з кавалёвай сям‘ёй. Засвяціла сонца, у зацішку пацяплела, і Ірынка, апрануўшы паверх свайго шынялька чырвонаармейскі кароткі кажух, пайшла на двор і села на бервяно. Зімовае неба было сіняе і чыстае. Куст травы, не закіданы снегам, тырчэў з-пад прызбы. Травіны былі мёрзлыя і абледзянелыя. Ірынка вырвала травіну і паднесла да носа.
— Не пахне, — сказала яна сама сабе і пайшла
