Анжэліна. А, ня праўда!
Бабка. Будзе праўда, калі будзеш добраю, спакойнаю дзяўчынкаю.
Анжэліна (падбегла да дзеда). А мне дзедка скажа, праўда ці не?
Дзед. Шкада нам стала цябе, наша зязюлька. Мы і прыдумалі, каб замест мамы ці бабкі ты і прыносіла і адносіла работу, вось ты і будзеш прагульвацца.
Анжэліна. Ой, як добра будзе, дзедка! (Абдымае яго). Я хутка-хутка буду хадзіць, прыносіць і адносіць, прыносіць і адносіць… Уй, як будзе добра, дзедка!
Бабка. Ты мо‘ думаеш, што гэта будзе і ўся твая работа? Фастрыгаваць-жа ўсёроўна трэба.
Анжэліна. Я ведаю, пафастрыгуем усё, тады я панясу, зробім тое, што я прынясу, тады зноў панясу. Праўда, дзедка?
Дзед. Так, так, Анжэлінка. (На дварэ зайграла шэйнакатрынка).
Анжэліна (радасна страпянулася). Музыка! (Падскочыла, хацела бегчы да акна і раптам спынілася). Не, я ня буду глядзець, буду працаваць. (Садзіцца ля стала, пачынае шыць, але відаць, што ёй хочацца выскачыць на вуліцу. Маці задаволена ўсьміхаецца).
Бабка. От малайчына наша Анжэліна!
Заслона
