Маці. Што гэта яе няма? Пайду гляну. (Выйшла, за дзьвярыма). Анжэліна! Анжэліна, гэта ты?
Дзед. Ёй хочацца пабавіцца больш на дварэ.
Увайшла маці.
Маці. Мусіць, мне паказалася. Нідзе ня відаць. Усё-такі я непакоюся. Я думаю прайсьці, мо‘ спаткаю.
Бабка. Ды яно-ж так — прайдзі. (Маці ахінула хустку і выходзіць. Толькі прачыніла дзьверы).
Маці. А, такі яна. (Вярнулася. За ёю ўваходзіць 1-я дзяўчынка).
Бабка (прыглядзеўшыся). Хто яна? Гэта-ж не Анжэліна.
Маці (павярнулася). А, праўда. Ты-ж адкуль, дзяўчынка?
1-я. Я прыйшла разам з вашаю дзяўчынкаю.
Маці. Ну, добра.
Бабка. Нешта новае задумала Анжэліна.
Маці. А яна-ж дзе затрымалася?
1-я. Яна тут, за варотамі. Я прыйшла папрасіць, каб вы не сварыліся на яе.
Бабка (дабрадушна ўсьміхаючыся). Ого, з абаронаю прыйшла.
Маці. Уперад яна раней прыходзіла. А гэта, мусіць, вы недзе разам загуляліся.
