Гэта старонка не была вычытаная
∗
Ветры восеньскія вылі,
сэрца рвалі ўдзень і ўночы
і разносілі на крыльлях
плач дзяцей і стогн жаночы.
У агнёвых хмарах рыжых
рабавалі людзі-зьверы —
па інструкцыях Парыжу,
пад контролем
Бэльвэдэру.
Галасілі ветры ў полі,
звалі выйсьці выгнаць пана.
Кліч рабочага падпольля —
рушыў сілу партызанаў.
Ветры стукаліся ў шыбы
і заводаў, фабрык моладзь
зазывалі зьліцца ў выбух
сілы Комсомолу.
Хай і прогаладзь касіла
эпідэміяй бяз жалю.
На франтох краіны — сілу
барацьбою гартавалі!
І прышэльцаў і тутэйшых
катаў ворагаў прагналі.
Хутка так, нібы дэпэша,
па краіне беглі хвалі
баявое песьні нашай
бальшавіцкім
маршам.
