VI.
„Зеленя“.
„Стихи. Перевод с белорусского автора. Ярославль. 1909-1913 г. г.“
У зборнічку „Зеленя“ зьмешчана поэтам 22 вершы.
Аб пахаджэньні гэтага зборніку бацька поэты кажа наступнае: „У 1913 ці 1914 годзе была ў госьцях у Яраслаўлі стрэчная сястра Максіма Адамавіча — Анна Іванаўна Гапановіч. Ёй поэта падараваў кніжку сваіх вершаў. Яна сказала, што ня зможа ацаніць поэтычных вартасьцяй яго твораў, бо нядобра разумее беларускую мову. Тады Максім Адамавіч, уласнаручна перапісаўшы, прыпаднес ёй сшытак перакладаў у расійскай мове, які ў яе і захоўваецца. З гэтага сшытку зьнята копія стрэчным братам поэты Андрэем Пятровічам Галаванавым. Ці былі зроблены пераклады раней ці знарок для сястры — невядома“.
На загалоўнай старонцы сшытку поэтам прыведзена „нямецкая пясьнярская пагаворка“: „Переводы стихотворений — словно женщины: если красивы, то неверны; если верны, то некрасивы“.
Ня ўсе вершы „Зеленя“ маюць роўналежны тэкст у беларускай мове. Да наступных трох вершаў адпаведнага тэксту на беларускай мове ў матар‘ялах, якія былі выкарыстаны Літаратурнаю Камісіяю, не знашлося:
1.*** „Смех и говор. В пестрой юбке обезьянка“ (№ 304):
2.*** „Прочтите с участьем правдивую эту печальную быль“ (№ 307).
Апошняя строфа гэтага вершу напамінае першы з пэнтамэтраў, якія выдрукаваны ў другім разьдзеле (№ 169).
3.*** „Белым цветом одета калина“ (№ 312).
У адным з аўтографаў, які захаваўся ў абгарэлай папцы (№ XI), рукою поэты зроблена нататка: „Дзед, Вечар, Марына“. Як відаць, гэты верш быў напісаны ў беларускай мове пад загалоўкам „Марына“, толькі беларускага тэксту Літаратурная Камісія ня мела.
Верш „Сонет“ (299) мае роўналежны тэкст у беларускай мове толькі да 6-ці апошніх радкоў (гл. разьдзел I, № 61).
Іншыя вершы зборніку „Зеленя“ зьмешчаны на беларускай мове ў I і II разьдзелах гэтага выданьня поўнасьцю:
1.„Триолет“ (№ 300), гл. разьдзел II, № 174.
2.„Триолет XVIII века“, (№ 301) гл. разьдзел I, № 55.
3.„В старом саду“ (№ 302) — разьдзел I, № 54.
4.„Скерцо“ (№ 393) — разьдзел I, № 52.
5.„Подыми к небесам свои взоры“ (305) — разьдзел II, № 113.
6.„Уж синее небо темнеет“ (№ 396) — разьдзел II, № 141 („Упалі з грудзей пана бога!“).
7.„Слышишь гул? Это дико-печальный лесун“ (308), гл. разьдзел II, № 91.
