Старонка:Творы М. Багдановіча (1927—1928). Том I.pdf/283

223.

САНТЫМЭНТАЛЬНАЯ БЯСЕДА.

У полі дзікім і апусьцелым
Праходзяць ноччу дзьве мары ў белым.

Мяртвы іх вочы, блядны іх чолы
Іх словы з вуснаў зьлятаюць кволы.

У полі дзікім і апусьцелым
Аб прошлым шэпчуць дзьве мары ў белым.

— «Ты наша шчасьце ці ўспамінаеш?» —
— «К чаму-ж ты гэта цяпер жадаеш?» —

— «Ці б’ецца сэрца, хоць проці волі,
Пачуўшы імя маё?» — «Ніколі». —

— «Вясёла, моцна і так прыгожа
Кіпела наша любоў». — «Быць можа». —

— «Сінела неба, расла надзея…»
— «Надзей няма ўжо, і сьвет цямнее».

Так шэпчуць мары, ўкруг — дол аўсовы,
І чуе толькі ноч тыя словы.