214.
Сон цёмны ўсё мацнее, Мне дзьме жыцьця рушэньне. Усьніце, усе надзеі! Усьніце, ўсе хаценьні!
Ўжо памяць я губляю Пра добрае і злое, Ня ведаю, ня знаю… О, здараньне благое!
Я — нібы ў склепе зыбка, Каторую калыша Чыясь рука няшыбка… О, дайце цішы… цішы…
