198.
Белы крыж, пліта, пад ёй — магіла; Мілым кветам рожа зацьвіла. Тут калісьці ты, мой друг, спачыла, — Спарадзіла ў муках і лягла.
Усё мінулася — і боль, і гора — Усё кудысь далёка адышло; Але срогі надпіс: «Disce mori» Нагадае, што з табой было.
