148.
Ўстань, навальніца, мкні нанова, Ўзвый, вецер, з ёю заадно! У віхры уляціць палова, Пакіне чыстае зярно.
Удар, цыклон, удар на мора, Цалуй яго ў глухое дно, Ўсьплясьні ваду — і пэрлаў горы На бераг выкіне яно.
