|
Ты стамілася, змарнела, сьлёз праліла рэчку.
Што-ж, пастаў прад абразамі, запаліўшы, сьвечку:
Мо’ паможа Яну гэты сьвет і пацер словы…
Асьвяціла сьвечка з воску хлопца твар васковы.
Тае воск, і ўніз ціхутка капелькі сьцякаюць,
А ў вачох збалелых Яна сьлёзы праступаюць.
Сьвечка сьвеціць, сьвечка зьяе, сьвечка дагарае,
І ў панурай, цеснай хаце хлопец памірае.
Ой, ня век-жа сьвечцы тонкай зіхацець, гарэці, —
Дагарыць яна і зьнікне, як і ўсё на сьвеце…
|
