107.
Дзесь у хмарах жывуць павукі, Што снуюць павучыну дажджа. Кожны тлусты і мяккі такі; Скура сьлізкая, як у вужа; Ў целе стыгне халодная кроў, Злосьць бясцэльная ў круглых вачах… Чу! Чуваць шорах ног павукоў, Аплятаючых сьцены і дах.