— Гэткая пара цяпер завялася, што ўжо цэрквы сьвятыя цяпер ня нашыя.
— Як ня нашыя?
— Цяпер у жыдоў яны ў арэндзе. Калі жыду наперад не заплаціш, дык і абедні нельга правіць.
— Што ты мелеш?
— І калі рассабачы жыд не пакладзе значка нячыстаю сваёю рукою на сьвятой пасцы, дык і сьвяціць пасхі нельга.
— Лжэць ён, паны браты, ня можа быць таго, каб нячысты жыд клаў значок на сьвятой пасцы.
— Слухайце! яшчэ ня тое раскажу: і ксяндзы езьдзяць цяпер па ўсёй Украіне ў таратайках. Ды ня тое бяда, што ў таратайках, а тое бяда, што запрагаюць ужо ня коні, а проста праваслаўных хрысьціян. Слухайце! яшчэ ня тое раскажу: ужо, кажуць, жыдоўкі шыюць сабе андаракі з папоўскіх рызаў. Вось якія справы водзяцца на Украіне, панове! А вы тут сядзіцё на Запарожжы, ды гуляеце, ды, відаць, татарын гэткага задаў вам страху, што ў вас ужо ні вачэй, ні вушэй — нічога няма, і вы ня чуеце, што робіцца на сьвеце.
— Стой, стой! — перабіў кашавы, дасюль стаяўшы, спусьціўшы вочы ў зямлю, як і ўсе запарожцы, якія ў важных справах ніколі не аддаваліся першаму парыву, але маўчалі, і тым часам у цішыні злучалі грозную сілу гневу. — Стой! і я скажу слова. А што-ж вы, — каб так вось ды гэтак адластажыў чорт вашага бацьку! — што-ж вы рабілі самі? Хіба ў вас шабляў ня было, ці што? Як-жа вы папусьцілі гэткаму бяспраўю?
— Э, як папусьцілі гэткаму бяспраўю!.. А спрабавалі-б вы, калі пяцьдзесят тысяч было адных ляхаў, дый, няма што грэх таіць, былі таксама сабакі і паміж нашымі — ужо прынялі іхнюю веру.
— А гэтман ваш, а палкоўнікі што рабілі?
