— Няма дзе пагуляць, — адказваў кашавы, выняўшы з рота маленечкую люльку і плюнуўшы ў бок.
— Як няма дзе? можна пайсьці на Турэччыну, на татарву.
— Ня можна ні ў Турэччыну, ні ў Татарву, — адказваў кашавы, узяўшы ізноў спакойна, ў рот сваю люльку.
— Як ня можна?
— Так. Мы дакляравалі султану мір.
— Дык ён-жа ж бусурмэн: і Бог, і сьвятое пісаньне загадвае біць бусурмэнаў.
— Ня маем права. Калі-б не прысягалі яшчэ нашаю вераю, дык мо’ і можна было-б; а цяпер не, ня можна.
— Як ня можна? Як-жа ты кажаш: ня маем права? Вось у мяне два сыны, абодва маладыя. Яшчэ ніразу ні той, ні гэты ня быў на вайне, а ты кажаш: ня маем права; а ты кажаш: ня трэба ісьці запарожцам.
— Ну, ужо ня трэба так.
— Дык, значыцца, трэба, каб гінула дарма казацкая сіла, каб чалавек згінуў, як сабака, бяз добрае справы, каб ні бацькаўшчыне, ні ўсяму хрысьціянству ня было ад яго ніякае карысьці? Дык нашто-ж мы жывем, на якога чорта мы жывем? растлумач ты мне гэта. Ты чалавек разумны, цябе не дарма выбралі за кашавога: растлумач ты мне нашто мы жывем?
Кашавы ня даў адказу на гэтае пытаньне. Гэта быў упорлівы казак. Ён крыху памаўчаў і пасьля сказаў: — А вайне ўсё такі ня быць.
— Дык ня быць вайне? — спытаўся ізноў Тарас.
— Не.
— Дык ужо і думаць аб гэтым няма чаго.
