— Пане, гэта-ж мы, вы ўжо знаеце нас, і пан граф яшчэ будзе дзякаваць.
— Прапусьцеце, сто дзьяблаў чортавай матцы! І больш нікога ня пушчайце. Ды шабляю каб ніхто ня бразгаў і не сабачыўся на падлозе…
Працягу красамоўнага загаду ўжо ня чулі нашыя падарожнікі. Гэта мы, гэта я, гэта свае! — казаў Янкель, сустрачаючыся з кожным.
— А што можна цяпер? — спытаўся ён у аднаго з старажоў, калі яны, нарэшце, падыйшлі да таго месца, дзе калідор ужо канчаўся.
— Можна, толькі ня ведаю, ці прапусьцяць вас у самы вастрог. Цяпер ужо няма Яна! замест яго стаіць іншы, — адказваў вартаўнік.
— Ай, ай, — сказаў ціха жыд, — гэта блага, дарагі пане!
— Вядзі! — сказаў упорліва Тарас. Жыд слухаўся.
Каля дзьвярэй пад’зямельля, якія канчаліся ўгары вастрыём, стаяў гайдук, з вусамі ў тры ярусы. Верхні ярус вусоў ішоў назад, другі проста наперад, трэці ўніз, што рабіла яго вельмі падобным да ката.
Жыд скурчыўся ў тры пагібелі і блізка што бокам падыйшоў да яго. — Ваша яснавяльможнасьць! Яснавяльможны пане!
— Ты, жыдзе, гэта мне кажаш?
— Вам, яснавяльможны пане.
— Гм… а я, проста, гайдук! — сказаў трох’ярусны вусач з павесялеўшымі вачыма.
— А я, далібог, думаў, што гэта сам ваявода. Ай, ай, ай!.. Пры гэтым жыд пакруціў галавою і расставіў пальцы. — Ай, які важны выгляд! Далібог, палкоўнік, зусім палкоўнік! Вось каб яшчэ толькі на палец дадаць, дык і палкоўнік! Трэба пана пасадзіць на жарабца, гэткага хіжага, як муха, і няхай муштруе палкі!
Гайдук паправіў ніжні ярус вусоў сваіх, пры чым вочы яго зусім разьвесяліліся.
