накрыўшыся сваім досіць запэцканым саванам, і адвярнуўся, каб апошні раз плюнуць, паводле звычаю свае веры, як раптам вочы яго сустрэлі ззаду Бульбу. Так і кінуліся жыду перш за ўсё у вочы дзьве тысячы чырвонцаў, якія былі даклярованы за яго галаву, але ён пасароміўся свае карысьці і сілкаваўся здушыць у сабе вечную думку аб золаце, якая, як чарвяк, абмотвае жыдаву душу.
— Слухай Янкель! — сказаў Тарас жыду, які пачаў перад ім кланяцца і замкнуў асьцярожна дзьверы, каб іх ня бачылі. — Я выратаваў тваё жыцьцё — цябе разарвалі-б, як сабаку, запарожцы — цяпер твая чарга, цяпер зрабі мне паслугу!
Жыдаў твар крыху скрывіўся.
— Якую паслугу? Калі гэткая паслуга, што можна зрабіць, дык чаму-ж не зрабіць?
— Не кажы нічога. Вязі мяне ў Варшаву.
— У Варшаву? Як, у Варшаву? — сказаў Янкель. Бровы і плечы яго падняліся ўгару ад зьдзіўленьня.
— Не кажы мне нічога. Вязі мяне ў Варшаву. Што-б там ні было, а я хачу яшчэ раз убачыць яго, сказаць яму хоць адно слова.
— Каму сказаць слова?
— Яму, Астапу, сыну майму.
— Хіба пан ня чуў, што ўжо…
— Ведаю, ведаю ўсё: за маю галаву даюць дзьве тысячы чырвонцаў. Ведаюць-жа яны, дурні, цану ёй! Я табе пяць тысяч дам. Вось табе дзьве тысячы зараз (Бульба высыпаў з раменнага капшука дзьве тысячы чырвонцаў), а рэшту — як вярнуся.
Жыд зараз-жа схапіў ручнік і накрыў ім чырвонцы.
— Ай, слаўная монэта! Ай, добрая монэта! —
