Старонка:Тарасъ (1889).pdf/8

Багамъ было — ажъ ня паѣсць.
Якъ узнясла на столъ калбасы,
Блины аусяны въ ряшатѣ,
Ажъ патякло на барадѣ
И забурчало у живатѣ.
Гарэлку пить баги начали;
Зъ бутылекъ чарку, знай, што льюць.
Падпиуши пѣсни закричали,
Ну, быць у радни яны пяюць.
Адинъ богъ запѣу припѣуки,
Што ажь ня можна гавариць:
Ажъ устрашились уси дзѣуки,
Якъ стау ёнъ рѣчи развадзиць.
Али баги таки устали.
Якъ папили усё, пажрали…
И разамъ у дуду зайграли,
Скакаць баги уси начали.
Узяуши хустачку, Вянера
Пашла мятелицу писать;
Пригожа дужа, чиразъ мѣру,
Ня можна перкомъ написаць:
Чарвона, тоуста, круглалица,
А вочи, быць на калясѣ;
Якъ жаръ гариць ея спадница,
Устушка длинна у касѣ.
Няптунъ съ пригожанькай Наядай
Пустиуся, старый хрѣнъ, у плясъ, —
Якъ жанихъ пиредъ нявѣстой,
Закинуу руки за паясъ.
И самъ Зявесъ такъ нахлибауся,
Што зямлю носомъ чуть нѣ рыу;