Старонка:Тарасъ (1889).pdf/4

Якъ быдзь кирмашъ якій кишиць!
Пришоу я ближе — што за лиха? —
Народъ ня прастый, усе паны, —
Хто дужа шибка, хто патиху,
Уси бягуць, якъ бараны.
Быць жиды у школѣ галасуюць,
Гатоу одинъ другога зъѣсць,
Адинъ другога усе штурхаюць,
Штобъ на гару скорѣй узлѣсць.
Уси книги съ сабой таскаюць,
Ажъ потъ руччомъ зъ иныхъ плющиць;
Другъ другу кишки вытискаюць —
Ажъ ны ня можно глядзѣть.
Якъ здавиу мнѣ панъ падвздухи,
Лактемъ уперши мнѣ у животъ;
И закричау я, сабрауши духи,
На весь парнасскій тый народъ:
«Памалу, браццы, ня давитя
Маей хвилятывай пчалы,
Мяне самога вы пуститя
И ня дяржитя за палы.
А то, да душу, я васъ аблаю
У всѣхъ газетахъ на весь свѣтъ.
Якъ Гогаля у прошламъ вѣку, —
Вѣдзь я редактаромъ газетъ!»
Гляжу сабѣ на таго пана,
Ажъ-ны енъ тоустый, якъ чурбанъ,
Плюгавый, дужа ня пригожый,
Кричиць, якъ оглашонный попъ.
Нясець вялизный пакъ панъ гэтый,
Пауный — паунехонькимъ набитъ;