Старонка:Тарасъ (1889).pdf/10

Чуть золакъ — я пашоу зъ двара
И на Парнасъ усе хадзіуши,
Мнѣ й ѣсь ужо дауно пара.
Чи ня была-бъ, паночикъ, ласка,
Мяне дамойки атвясти. —
Мигнуу Зявесъ — и мигомъ Геба
Крупени миску налила
И добраго краюху хлѣба,
Сказауши: «ѣшь», мнѣ падала.
Крупеней я пасилувауся,
Усихъ падзякувау багоу,
Кашель за плечи завизауши,
Сабрауся я ужо дамоу.
Авось… Захвири падхватили,
Хто за руку, хто за паясъ,
И быць, якъ птушки патащили
Яны мяне чиразъ Парнасъ…
Нясли на крылляхъ, быць якъ вѣтеръ,
И пряма принясли у нашъ лѣсъ.
Гляжу на неба — мусиць вечеръ,
И маладзикъ на неба узлѣзъ».
Съ тыхъ поръ Тарасъ ужъ ня хадзіу
Такъ дужа часта па барамъ,
А чиразъ тое ня шкадиу
Бервення красци енъ варамъ.
Такъ во што видзѣу нашъ Тарасъ,
Къ багамъ узлѣзши на Парнасъ.
Енъ мнѣ усе гэта разсказау,
А я у паперку записау.

|}