|
Ти знау зъ васъ, браццы, хто Тараса,
Што у палясоущикахъ ёнъ быу?
На путявищи ли Парнаса
Ёнъ тамъ ли лазни близка жиу.
Што-жъ, чалавѣкъ ёнъ быу рахманый,
Гарѣлки у зубы ёнъ ня брау,
За то у ласцы быу у пана:
Панъ яго дужа шановау;
Любила то-жъ Тараса паня,
И войтъ ня разу ня взбряхнуу,
За то Тарасъ балота зрання
До цѣльной ночи пильнавау.
Чуть золакъ — ёнъ стрѣльбу за плечи,
Заткнець сякиру за поясъ,
Заусягды хадзіу ёнъ боръ стеречи,
И птушекъ биу зъ ружжа Тарасъ.
Ти доуга ёнъ хадзіу, ти мала,
Алитки нѣшта адинъ разъ
Бяда у бару яго спыткала,
Вотъ якъ казау намъ самъ Тарасъ:
«На самаго Кузьму Демьяна
Пашоу я у лѣсъ, панижа мхоу.
Устау я нѣшта дужа рана,
Здается съ первыхъ пятухоу.
Иду сабѣ я панямногу,
|
