Арнаут гарэў, як сьвечка, таяў, як воск на агні.
Рубеж паміж быцьцём і нябыцьцём быў тонкі, як валасок.
— Няйначай памрэ… — думала старая маці. Яе сэрца рвалася ад жалю. Гора было да таго вялікае, што яна нават ня плакала — як-бы акамянела ад дзіва. Побач з гэтым бязьмерным для маткі няшчасьцем, няпрыкметна для яе, самое жыцьцё пачало падсоўваць ёй і лякарства ад няшчасьця: яна пачала звыкацца з гэтым.
Звычка, як цень, пачала падкрадвацца да яе, лезла ёй у думкі і пачуцьці, нібы хітрая шаптуха ў хату. У яе ўяўленьні сын быў ужо напалову памёршым і рабіўся ёй з кожным днём усё болей чужым, адыходзіў ад яе…
Ён здаваўся ёй кавалкам гліны, які во-во струхлее і рассыплецца ў пясок…
— Бо хто-ж можа змагацца з горнымі духамі?..
Пакорлівасьць перад няўхільнасьцю ўзяла верх, і старая толькі чакала, калі гэта здарыцца. Тады гора яе крыкне-рванецца ў грудзёх апошнім моцным акордам, пасьля затаіцца глыбока ў грудзёх, нібы вужака пад імшыстым карчом. Там будзе тлець галавешкай да яе апошніх дзён…
— Падстрэлілі майго маладога арла… памрэ… — шаптала старая Утта.
Прызвычаіўшыся да свайго новага становішча, старая Утта пачынае ўваходзіць у ролю і давай пры-
