І было, я з байкі бачу,
У тым, хто ўзьняўся і пайшоў:
— Сэрца сільнае,
Ды ласкавыя вочы
Сінія,
Ды бязьмежная сіла
Цудоўная
І гарачая,
Сумная
Кроў.
◆
— Ня прымусам цемра гіне,
І ня сілай сьвет расьце, —
Волат гэтак словы кінуў,
Каб праз іх пачуў нас сьвет:
— Найвялікшая ў нас сіла,
Сіла думак Беларусі.
