заганных сыноў. Ілій пакорна выслухаў прызначэньне аб ім Бога сказаўшы: "Ен ― Гасподзь; што Яму міла, хай робіць".
Хутка споўнілася прадказаньне Самуіла. Яўрэі пачалі вайну супроць філісьцімлянаў, але павялі яе няўдачна: у першай-жа бітве яўрэі страцілі каля 400 чал. Тады старшыні ізраілевы рашылі прынясьці у вайсковы лягер каўчэг завету, лічачы, што ў такім разе Гасподзь абавязкова дасьць ім перамогу над ворагамі. Ілій, не запытаўшыся волі Божай, адпусьціў каўчэг завету з сваімі сынамі. Адбылася бітва. Яўрэі йзноў былі дашчэнту разьбітыя; Офні і Фінэес былі забіты, а каўчэг Божы узяты ў палон. (Гасподзь паказаў гэтым свайму народу, што сьвятая рэч не паможа таму. хто не шануе сьвятога Закону Божага). Ілій, пачуўшы аб гэтым няшчасьці, упаў наўзнак, паламаў сабе хрыбёт і адразу памёр.
Страта каўчэга завету была запраўдным няшчасьцем для яўрэйскага народу. Яна пагражала з працягам часу зьніштожыць веру у Бога і тыя нацыянальныя сувязі, якія аб'ядналі яўрэяў у адзін народ, і памаглі яму аказваць спраціўленьне многалікавым ворагам. Апрача таго было вялікай зьнявагаю для яўрэяў тое, што іх нацыянальная сьвятыня ― у паніжэньні ад паганцаў. Лепшыя з яўрэяў уцямілі гэта і „зьвярнуліся" да Бога.
§ 57. Паварот каўчэга завету. Высьведчаньні Самуіла. Усенароднае пакаяньне яўрэяў.
Забраўшы ў палон каўчэг завету, філісьцімляны з асаблівай урачыстасьцяй павязьлі яго у свой горад Азот і паставілі ў капішчы бога Дагона. Назаўтра аказалася, што статуя Дагона ляжыць на зямлі перад каўчэгам. Яшчэ цераз дзень убачылі адсечанымі галаву, рукі і ногі статуі. Адначасна на жыхарох гораду зьявіліся нейкія балючыя нарасьці, а палі сталі пусташыць мышы у нязьлічаным мностве. Тады філісьцімляны пачалі пераносіць каўчэг завету ў іншыя гарады, дык паўтаралася тое самае. Што было рабіць? Рашылі зусім адпусьціць ад сябе каўчэг. Была зроблена калясьніца, запраглі у яе дзьве, ніколі ня быўшыя пад ярмом, каровы, і, з каўчэгам завету, пусьцілі іх па дарозе. Каровы, якімі ніхто ня кіраваў, давязьлі каўчэг
