Старонка:Сьвяшчэнная гісторыя Новага Завету (1936).pdf/79

фарысэй, а другі мытнік. Фарысэй, стоячы наперадзе, каб усе яго бачылі, маліўся гэтак: „Божа! дзякую Табе, што я не такі, як іншыя людзі: зьдзірцы, крыўдзіцелі, чужаложцы, або як гэты мытнік. Пашчуся два разы ў тыдзень, даю дзесяціну з усяго, што прыдбаю“.

Прыповесьць аб мытніку і фарысэю.

Лічачы сябе праведным, фарысэй не адчувае патрэбы маліцца аб сваіх грахох, і толькі горда выхваляе сябе перад іншымі людзьмі.
Мытнік-жа захоўваўся зусім інакш: стаўшы здалёк, ён не адважыўся нават падняць вачэй на неба,