Гэта старонка не была вычытаная
І любіў Сымон, як ў лесі
Дзед казанне расчынаў!
А кругом было так міла,
Лес ці гай чуць-чуць шумеў,
Мошка крыллямі званіла,
Чмель над краскаю гудзеў,
Абнімаў яе галоўку
І так смачна цалаваў,
Бы дзяўчыну-чорнаброўку
Шчыра к сэрцу прыгартаў.
Дзед садзіўся каля дуба,
Плечы к комлю прыпіраў
І ў старэчы рот беззубы
Цыбучок кароткі браў.
А Сымонка проці дзеда
Клаўся проста жыватом,
І лілася іх бяседа
Згодным, прыткім ручаём.
Толькі-ж дзед стаў штось трывожны,
Аб зладзеях гаварыў,
Нізнаёмы падарожны
Страх на дзеда навадзіў.
І Сымонка зауважыў,
Як дзед пазухі бярог,
