— Ото-ж, хлопец урадзіўся!
І ў каго ўдаўся ён?..
Чаго, дурэнь, ўтарапіўся?!..
Лепей здох бы ты, Сымон!
Хоць бы сэрца ні ад‘ядаў,
Ні мазоліў бы вачэй…
Ні дзіця, а нейка здрада,
Ні падобны да людзей! — Ні адзін раз чуў папрокі
Ад бацькоў сваіх хлапчук.
А за што? за што нарокі?
З-за чаго той злосны гук?
«Мусіць я дапраўды ліхо»,
