Гэта старонка не была вычытаная
Спаткалися потымъ ихъ бабы. Привиталася Семёнова Тацяна зъ сусѣдкой; тая гэтакъ сама много не гаварила, пашла. Угледзиў разъ яе Семёнъ.
— „Што гэта, каже, у цябе, маладзица, мужъ не гаварливы?“
Памаўчала баба, потымъ каже:
— „А абъ чомъ яму зъ табою гавариць? У каждаго сваё… Идзи сабѣ зъ Богомъ“.
Прайшоў яще зъ мѣсяцъ; пазнаёмилися сусѣдзи.
Зыдуцься Сёмка зъ Василёмъ, сусѣднимъ сторожемъ, на насыпу, сядуць на берази, люльки закуряць и гаворяць абъ сваёмъ жицьи. Василь усё большъ маўчаў, а Сёмка и абъ сялѣ сваёмъ и абъ паходзи разсказываў.
— „Не мало, каже, я бѣды на сваёмъ вѣку приняў, а вѣку майго ня Богъ вѣдае
