Цямнее, пасьля сьвятлее. Мужык сапраўды прачынаецца, падрыгаўшы доўга нагамі. Чухае ззаду і ня ведае, што з ім рабілася. Стаіць у задуменьні.
То-ж гэта сьнілася ўсё мне…
А сьпіну, пэўна, я адлежаў
На гэтай вязанцы дубцоў,
Што гэтак стала мне балюча…
Я думаў, праўда, ажно ў сьне,
Ды гэтак рэжа
Сякера некім тут рубцом.
А-а! Вось спалася калюча!
Ды, чорт, што сьнілася — ха… ха…
Зявае.
А ўсё-ж няма таго граха,
Які ў жыцьці з людзьмі бывае…
А з голаду мне дух займае
І ў роце стала горка.
Плюе.
Дзе-ж гэта люлька ды махорка?
Падымае і закурвае.
Ну сон… А вось знайсьці дарогу,
Каб хутка сігануць да хаты…
Сьцюдзёна стала — змоклі ногі,
Ня грэе мой лахман шарпаты.
Чуваць далёкія зыкі песьні.
Ага! Ці песьня, ці гамонка
Мне чуецца… Але далёка…
Ня бачу хто… Ну і старонка!
Усюды лес, дзе кінеш вокам…
Але, напэўна, ёсьць там людзі,
Яны моʻ вывядуць на шлях,
А не — то цэлы дзень праблудзіш,
А ўночы напаткае страх…
Ды будзе лаяцца Агата,
Што гэтак позна… Ой, як цяжка!
Падымае дубцы на плечы.
Ці данясу да роднай хаты?..
О, страшны сон — жывая казка.
Сякеру затыкае за пояс, люльку ў
зубы і пайшоў на гукі песьні.
