Гэта старонка не была вычытаная
ня блізіцца, і чутны асобныя словы. Ідзе падарожны і сьпявае).
| Ой ты даль мая, | І глядзіш ты, даль, |
| Задуменная! | Сірацінаю, |
| Што глядзіш ты, даль, | Ніуцешнаю, |
| Так нівесела? | Горамычнаю. |
| Смуга сіняя, | Хоць жа смутна ты, |
| Нірухомая, | Маўчалівая, |
| Спавіла цябе, | Хоць на душу мне |
| Ніпрытульную. | Насьцілаеш цень. |
| Хоць нічым вачэй | |
| Мне ні радуеш, | |
| Усё-ж міла ты мне, | |
| Безатказная!.. | |
Кабета. (Сама сабе). Божэчка! Які нішчасьлівы павінен быць гэты бедак! Колькі жалю і гора ў тону яго песьні! Колькі бяздольных, ніпрыхільных людзей топчуць гэтыя дарогі і сьцежкі!
Падарожны. [Адзеты бедна, ў руках палка, за плячыма клунак. Параўняўшыся с кабетаю]. Добры вечар, душа чалавечая!
Кабета. Добры вечар, саколік!
Падарожны. Скажы, кабетка, куды ідзе вось гэтая дарога?
Кабета. Ні ведаю, чалавечэ. Сама ніяк ні выбяру дарогі, ні ведаю куды кінуцца.
Падарожны. А куды ж ідзеш, старая?
Кабета. Куды іду, ні ведаю, шукаю таго, чаго ні губляла.
Падарожны. А адкуль дыбаеш, старэнькая?
Кабета. С самаго пачатку, голубе.
