Перайсці да зместу

Старонка:Сцэнічныя творы (1917).pdf/33

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

ня блізіцца, і чутны асобныя словы. Ідзе падарожны і сьпявае).

Ой ты даль мая, І глядзіш ты, даль,
Задуменная! Сірацінаю,
Што глядзіш ты, даль, Ніуцешнаю,
Так нівесела? Горамычнаю.
Смуга сіняя, Хоць жа смутна ты,
Нірухомая, Маўчалівая,
Спавіла цябе, Хоць на душу мне
Ніпрытульную. Насьцілаеш цень.
Хоць нічым вачэй
Мне ні радуеш,
Усё-ж міла ты мне,
Безатказная!..

Кабета. (Сама сабе). Божэчка! Які нішчасьлівы павінен быць гэты бедак! Колькі жалю і гора ў тону яго песьні! Колькі бяздольных, ніпрыхільных людзей топчуць гэтыя дарогі і сьцежкі!

Падарожны. [Адзеты бедна, ў руках палка, за плячыма клунак. Параўняўшыся с кабетаю]. Добры вечар, душа чалавечая!

Кабета. Добры вечар, саколік!

Падарожны. Скажы, кабетка, куды ідзе вось гэтая дарога?

Кабета. Ні ведаю, чалавечэ. Сама ніяк ні выбяру дарогі, ні ведаю куды кінуцца.

Падарожны. А куды ж ідзеш, старая?

Кабета. Куды іду, ні ведаю, шукаю таго, чаго ні губляла.

Падарожны. А адкуль дыбаеш, старэнькая?

Кабета. С самаго пачатку, голубе.