Старонка:Сузор’і (1926).pdf/8

ВЯРГІНЯ

Цьвіце ў садочку краса-вяргіня, —
І кожны, кожны свой погляд кіне
На гэту кветку з прыгожым станам,
На гэты воблік чырвона-цьмяны,

А то і стане з якімсь жаданьнем,
А вочы бліснуць, як бляск сьвітаньня, —
Прабудзіць, мабыць, яна ўспаміны
Аб гэткай пекнай красе-дзяўчыне.

Ў другіх прабудзіць вяргіня зайздрасьць, —
Кіпіць ў ім помста мінулай здрады,
Сарваць ён хоча… а шэпча: позна!
І адыходзіць з паглядам сьлёзным.

1925 г.