Там, дзе стаяў ток, мужчыны ўжо сталі расцягіваць бярвеньня і згрэбаць у кучу попел. У тым мейсцы, дзе стаяла паветка, ляжала куча саломы, а зьверху на ёй Амільян наклаў сырых дошчак. Дошкі зьверху абгарэлі, а с-пад нізу ўсё было цэлае. Толькі што мужчыны сталі знімаць дошкі, як адзін закрычаў нейкім дзікім голасам і ўсе кінуліся туды. Адвярнулі дошкі далей: там, увесь чорны, абсмалены ляжаў Міхалка. Вочы яго былі вытрэшчаны, адзежа абгарэла і ўсё цела палопалося. У руццэ ў яго быў жалезны бітончык, каторы так і дзержаўся у скручэных пальцах.
— «Ой! Божэ мой!» — загаласіла Волька: «гэта-ж наш бітончык. Мы ўчора правезьлі газы с Койданава… Міхалючок мой, што-ж ты гэта нарабіў?» — і яна, як стаяла, так і брыкнула на зямлю.
— «Эх, Міхалка, Міхалка», — заплакаў Амільян: «натварыў ты на сваю галаву».
Ён нагнуўся над братам і яго сьлёзы закапалі на абгарэлаго Міхалку. А прыстаў толькі паглядзеў ды сказаў: «Дурны чэлавек», і паехаў да дому.
