дык тая, небарака, толькі нагамі задрыгала, ды зароўла.
Пачуўшы на дварэ Міхалкоў крык, Амільян з Альжбетай павыскаківалі с хаты і пабеглі на гумно, дзе Міхалка лямэнтаваў на ўсё горла.
— «Пазабіваю, пастрэляю!» — крычаў ён: «зладзеі!.. мала таго, што кралі жыта, дык яшчэ каровы задумалі карміць!»
Убачыўшы, што цялушка ляжыць з высунутым языком, Альжбета толькі рукі заламала і пачала галасіць ды прыказываць.
— «Уй, злодзей!.. сыдзі з глаз!» — зароў Міхалка і кінуўся на Амільяна с калом.
Амільян неяк выкруціўся, схапіў брата за каўнер, і пачалі тузацца. Міхалка быў п’яны, зачапіўся неяк нагою і брыкнуўся пад Амільяна, а гэты са злосьці нават добра напшокаў яму. Не глядзеў, куды, — біў па чым папала і, каб не прыбеглі суседзі, дык бы ён там кончыў яго. Суседзі расцягнулі іх, Міхалку павялі ў хату, а Амільян з Альжбетай дарэзалі цялушку, бо ўсёроўна нічога-б не было — не сягоньня, дык заўтра здохла-б. Дома Міхалка крычаў на ўсю хату. Злосьць на брата кіпела ў ім; ён зрабіўся ўвесь зялёны, вочы набеглі крывёй і ён нідзе не знайходзіў сабе мейсца.
— «Ён мяне будзе помніць, злодзяй гэны! Я жывы ня буду, калі я яго не застрэлю, як сабаку!» — лямэнтаваў ён на ўсю хату, стукаючы кулаком па стале.
— «Міхалка, ды годзе табе,» — супакоівала яго жонка: «гы-ж сам вінават, ён-жэ цябе не чэпаў».
