З боку бясформенная куча — пераблытаныя ногі, рукі і галовы, паднятыя калені; шырокія сьпіны.
Горш яшчэ моршчыцца дзядзька, пхае чорным сукам у боты:
— Т-ты, э-э!.. Т-ты! Боты адцягні ад твару, а то ў нос дае. Распусьціў свой дзёгаць ці ворваль перад самым носам, хоць сякеру вешай… Чым ты іх мажаш, чорт цябе ведае, гэтыя свае шкрэбалы?!
Каля агню паднімаецца галава. Пара насьмешлівых вачэй колюць мякка рыжага дзядзьку. Зноў чуваць стрыманы сьмех. Узьнімаюцца ўгору калені і боты паволі адпаўзаюць назад.
— Мікіта дзядзьку з ботаў у нос дух пусьпіў!
— Сьвяты дух Мікіта распусьціў!
— Х-ха!
— Гы, гы!
Між кустоў, баязьлівых, цёмна-дрыжачых, ходзіць рогат з дымам. Трасецца агонь, трасецца ноч. І здаецца ад рогату — пустадробнага трашчаць косьці ў суставах.
— Не пацягайся так, дзядзька — на кускі разарвешся!
— Эх-х-г-х!..
Голас у дзядзькі шурпаты:
— Мікіта, глянь ты, адно, на зоры — за поўнач пераваліла?
— Пераваліла.
