Гэта старонка была вычытаная
Срэбра жыцьця
I
Рыжая барада трасецца, у бакі ходзіць ад дробнага сьмеху.
— Гы, гы!.. Вучыць. Дзьмухні, кажа, на агонь — пячы ня будзе. От, зараз як дзьмухну за такую раду галавешкаю ў рыла, дык навучыш… Гы, Гы!..
І зморшчаны рогатам і гарачынёю адсоўваецца ад агню чырвоны, шырокі твар.
— Гэта-ж не агонь, а твая, дзядзька, уласная барада цябе гэтак смаліць…
— Гы, гы!..
Злаваць прабуе рыжы дзядзька, ды нічога ў яго ня выходзіць. І зноў ён рагоча. І ўсе з ім. Дрыжыць ад сьмеху яснае ад агню кола назямлі.
— Гы, гы, гы!..
Трашчыць агонь сухімі суччамі. То расьсьцелецца нізка — прыпадзе да зямлі, то шыбане раскудлычанай галавой угору. Выхватвае з чорнага змроку чырвонае калясо дзядзькавага твару, разам з тварам — запэцканыя гразёю боты.
