Старонка:Спатканьні (1925).pdf/34

Памятаю цяпер тую пору —
Не вярнуць яе толькі назад,
Не вярнуць таго спрыту, задзёру,
Што ня страшыла розга-лаза.

Бацька часам, бывала, ўзлуецца
І намерыцца нават набіць,
Каб зласкавіць яму яго сэрца,
Я вазьму пакажу на грыбы.

А цяпер я вандрую па бруку,
Захлынаюся часта ў віне,
Ем грыбы, што сялянскія рукі
Назьбіралі ў кашэль для мяне. —

Гэта мне не пад густ, не пад нораў…
Каб дзіцяцтва яшчэ раз спаткаць,
Каб загладзіць на жыцьці разоры —
Я ня стаў-бы на лёс наракаць.

1925 г.

|}