— Зайздрошчу я вам, Сымон Сымонавіч.
— Вось знайшлі чаму зайздросьціць. Што-ж тут дзіўнага?
— Усёткі, сакратар, ведаеце…
— Я з многімі з начальства знаёмы, нічога дзіўнага ў гэтым няма. — Пацяруха зрабіў сур’ёзны выгляд твару. — У партыі гэтак і павінна быць… Але гэта галоўнае, а галоўнае тое вось, што ён езьдзіць у аўто, а па гораду чорт ведае што робіцца. Вось пра гэта і варта было-б падумаць, і падумаць сур’ёзна і варта-б нешта рабіць, а то так небясьпечна да соцыялізму ісьці. Гэта хоцьбы. — Ён паказаў на чаргу, — а мо’ гэта і завецца «перамагаем цяжкасьці»… Дрэнная гэта справа… А як Аўгена Сьцяпанаўна? — запытаў Пацяруха.
— Крышку нездаровая нешта.
— Ага, правільна, вы ўжо казалі. Ну, я паўду на службу. Бывайце. Кланяйцеся Аўгені Сьцяпанаўне.
— Дзякую. Заходзьце гарбаткі папіць…
— Зайду. Не дачакаецеся вы тут нічога, Дзем’ян Андрэевіч, пашлі-б да прыватніка: там на пару капеек даражэй, але бяз гэтага тлуму затое.
— Дык-жа няма, кажуць, і ў прыватніка.
— Н-ну-у?
— Забаранілі, кажуць, ім пячы, мукі не даюць ім…
— Вунь што?.. — Пацяруха крыва ўсьміхнуўся і гіронічна чмыхнуў: — ня ведаў я гэтага, ня ведаў… Бывайце.
Тым часам аўто, у якім ехаў сакратар парткому, спынілася каля будынку акругкому. «Старык», так звалі яго ў організацыі, спрытна вылез з машыны і кульгаючы, але гэтак-жа спрытна, пашоў на другі паверх, дзе быў ягоны габінет. Сьледам за ім ішлі яшчэ двое, што прыехалі разам у аўто. Аўто засталося чакаць. У габінэце «стары» скінуў паліто, сеў за стол і з портфеля выняў кароткую табліцу даных пра запасы хлеба ў горадзе. Пазіраючы ў табліцу, загаварыў:
— Чарга нарастае, хоць мы і выкінулі значныя запасы хлеба. Такое становішча можа толькі павялічыць паніку, значыць, трэба неяк па другому організаваць разьмеркаваньне хлеба. Я пра гэта думаў… У нас па гораду ёсьць на сёнешні дзень мукі жытняй абойнай 31 вагон; адсеўнае жытняй 2 вагоны і 58 вагонаў нямолатага жыта. Мукі панічнае мы маем 54 вагоны і 3 вагоны пшаніцы
