І веру я, што я нішто ў быцьці—
Іначай думаць не дае сумленьне.—
Аднак, чаму-ж здаецца мне нязьменьне,
Што меж майму цярпеньню не знайці,
Шо так вяліка мне яно ў жыцьці,
Як міліёнаў разам ўсіх цярпеньне!
3/I—15 г.
|}
ТАВАРЫШ МОЙ.
Ідзе за мной ў сьлед касьцісты, бледны труп,—
Як цень—за мной, пры мне, куда я ня ступаю;
Ці я устану, ці ў пасьцелі мёртва сплю—
За мной заўсёды ён, заўсёды гэты жывы слуп.
Вакруг мяне пабудаваў жалезны зруб,
Ператварыў ў турму бязьмежную зямлю,
Садраў чуцьцё—ці я цярплю, ці не цярплю,
Здушыў вужача грудзі ў сто сталёвых шруб.
Таварыш шчыры мой, люблю, люблю цябе!
Ні час, ні чалавеча злосьць цябе ня зьесьць;
Ты—пасланец мой, ты—сама аб шчасьці весьць!
Цябе, мой труп, я ў сьне і ў явы барацьбе
Ня кіну, як ня кінеш ты мяне ў жальбе…
О, чэсьць табе; маё ты Адзіноцтва, чэсьць!..
20/I—15 г.
СЯРОД МАГІЛ.
Сярод магіл, на плечы ўзьняўшы крыж свой, стану,
Як пасланец з магіл ад сьпячых там прарокаў,
І ў даль сягну, дзе толькі можа сягнуць вока,
І скрозь туды, дзе вольнай думкаю дастану.
І кліч пушчу скрозь ад кургану да кургану.
Як віхраў лёт па ўсёй бязьмежнасьці шырокай,
