Старонка:Спадчына (1922).pdf/84

— 82 —

Так гаспадарым мы і дома і за домам,
Усё ждучы пацехі з севу і жніва,
Ждучы дарма, як летам жджэ расы трава.

Чужы і свой хлеб станавіцца жорсткім комам
І душыць кліч: ці доўга будзе нам заломам
Варшава панская і.......?!^[1]

7/XI—18 г.

|}

ЧАМУ?

Няма для духа вольнага граніцы, меры,
Гдзе-б ён сягнуць ня сьмеў, гдзе-б ён не узлунаў;
У хаосе быцьця, ў цьме ўсясьветных зьяў
Ён ня ністожыцца, ў сябе ня губіць веры.

Яму да тайнаў душ і сэрц адкрыты дзьверы,
Ўсё тое спазнае, што бег сталецьцяў не спазнаў;
Як фэнікс з попелаў, узносіцца з канаў,
На дно якіх яго сьціхаюць цемраў зьверы.

Магучы, векавечны, створан з сонц мільёнаў,—
Гром, пяруны ў руках трымаць, спыняць ня слаб,
Хоцьбы ў вагні кіпеў, ў віхрох марозаў зяб…

Аднак, чаму-ж ты там нішто, дух няпрыгонны,
Дзе дружна звонячы ў кайданы ўсімі тоны,
Крывёй, пажарамі частуе раба раб?

7/XI—18 г.

МАЁ ЦЯРПЕНЬНЕ.

Маё цярпеньне, мой крывавы боль—
Што значаць перад мукамі мільёнаў,
Дзе безнадзейны стогны родзяць стогны,
А сльёзы грызуць вочы ўсім, як соль!

Хоць дух мой ўзносіцца пад неба столь,—
Як галавой аб мур, там б’е паклоны,
Але як мал мой гэты ўздых шалёны…
Мой крык перад малітвай сьвету—ноль!

1. Цэнзуру не прайшло:
   рабская Масква!?
   (Вікікрыніцы )