Старонка:Спадчына (1922).pdf/81

— 79 —

— Ты йшчэ хоць бядуеш,—
Я-ж—адбедаваўся.

Ты хоць ажыўляеш
Выгляд свой вясною,—
Я сплю адналькова
Летам і зімою.

19/VII—13 г.

|}

СОН.

Заглянь, сынок, у соньнік,
Сон мела я пусты:
Прысьніўся мне сасоньнік
Такі густы, густы.

Па ім ішла я, ўночы
За мною зводы йшлі
І зазіралі ў вочы,
І ціснулі к зямлі.

Шапталі штось над вухам,
Спляталі плот з імгліц,
Абхутывалі пухам
Сасонічых ігліц.

Вадзілі па канавах,
Заломах, бадылёх,
Па хворастах крывавых,
Распаленых вуглёх.

Далей, вялі адтуля
Між пнёў гнілых кам’я,
Дзе сьпіць твая бабуля,
Дзе маці сьпіць мая.

Кіўнулі на абліплы
Сплясьнеўшым мохам крыж,
Захіхаталі сіпла,
І счэзьлі недзе ўзвыж.