Перайсці да зместу

Старонка:Спадчына (1922).pdf/36

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка была вычытаная
— 34 —

V. ЗАСТАЛІСЯ НІВЫ, СЁЛЫ.

Вышлі роднай вёскі дзеці
Паміраць на белым сьвеце,
Расьсяваць па сьвеце косьці
Праз кагосьці, за кагосьці.

Засталіся нівы, сёлы
На той сум-жаль невясёлы,
Засталіся, ой, сіроты
З горкім горам, з адзінотай.

Не палыне сошка ў полі
З добрай долі, з добрай волі;
Не пачуюць кос пакосы,—
Ржа паесьць сталёвы косы.

Ночвай, вечарам, зараньня
Маці, ўдоўка выйдзе, гляне,
Выйдзе, гляне—стане досіць…
Просіць Бога… не дапросіць:

«На каго-ж Ты нас пакінуў?
Чаму-ж лепей дамавіну
За калыску, за ліпову,
Ты ня даў нам дзеля хову?

Для каго-ж Твае законы
Разьвялі на ўсе староны,
Што брат братам ад прадвеку
Чалавек для чалавека?

Як авечак, як ягнятаў,
І у хаце, і за хатай
Ты мальбу людзкую любіш,
На што-ж Бацькаўшчыну губіш?»

Так лунае ўдзень і ўночы
Той за жалем жаль сірочы
І мальба да ласкі боскай
Каля вёскі і над вёскай.