Перайсці да зместу

Старонка:Спадчына (1922).pdf/35

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная
— 33 —

Цераз палеткі, палоскі
Склік дакаціўся да вёскі,—
Кліча на збор «запаснога»,
Бо на ўсім сьвеце трывога.

Новыя лапці, аборы,
Новыя шаты-уборы.
Стаў на сябе напінаці,
Кланяцца родным у хаце.

Кланяўся нізка татулю,
А яшчэ ніжай матулі,
Прашчаўся з жонкай, з дзіцяткам,
Сьлёзы ўціраючы ўкрадкам.

Ціха, маркотна ў сьвятліцы,
Кожны азвацца баіцца,
Як-бы над імі ў спакою
Сьмерць калыхала касою…

А як «ён« з хаты выходзіў:
«На, хай бароніць ў прыгодзе!»—
Гэтак матуля сказала,
Ды штось на шыю ўвязала.

Матчына гэта ахвяра—
З нашых прыдбана папараў
З роднай вузельчык кудзелькі,
Ў ім—жменька роднай зямелькі.

І вышаў з хаты ваяка,
Ня уздыхнуў, не заплакаў,
Вышаў заціснуўшы зубы,
На тыя бітвы, на згубы.

Вецер адно ня ўнімаўся,
Як-бы варожбай займаўся:
Верне дамоў Янка болей,
Ці ўжо ня верне ніколі.

|}